Schrijfsels

De anderen

Mijn “nieuwe leven” is begonnen. Ik ben weer student. Een verre reis waarin ik even mijn draai moet gaan vinden. Beschermingsmechanismes op scherp. Mantra’s in mijn hoofd.  “Van dingen maken word ik gelukkig. Van anderen helpen word ik gelukkig.”

Ik ben opgegroeid met competitie. Sporten, ergens de beste in zijn. Bovenaan is een veilig plek waar je gezien wordt en dus bestaat. Falen is geen optie, dan ben je niks.

Het jezelf continu maar vergelijken met anderen, met  “de concurrentie” is best vermoeiend. En zelfs al was mijn les: roei je eigen race, het blijft moeilijk om jezelf niet aan anderen te spiegelen.  Als die anderen er niet zijn, hoe weet ik dan of ik de goede kant op ga? Je zou kunnen zeggen vertrouw op jezelf en je eigen intuïtie. Ik had graag leren luisteren naar mijn gevoel en intuïtie, maar dat is nooit echt mijn sterkste punt geweest. Ik stuur op ratio. Wat soms ook heel vermoeiend is.

Maar laatst kreeg de rede dus even niet de kans om de koers te bepalen, en werd de keuze om de docentenopleiding Beeldende Kunst en Vormgeving te gaan doen door mijn intuïtie ingegeven. Door snel te beslissen stond mijn rede buiten spel. Daardoor wordt er nu met terugwerkend kracht aan mijn beslissing getwijfeld.

Het gaat druk worden. Er zijn veel mensen, met elk hun manier van zijn. Met niet iedereen zal het klikken, met sommigen wel. Er zitten heel getalenteerde mensen tussen, iedereen in de klas is aangenomen vanwege het tonen van creatief talent. Ik ben misschien niet de beste, maar daar gaat het toch ook niet om? Eigen race, eigen koers…

Naar Arnhem reizen zal een tijd lang onwennig voelen. Het is buiten mijn comfortzone. Het kost energie. Belangrijk is daarom mijn doel niet uit het oog te verliezen. En me beseffen dat niet alles overdacht hoeft te worden. Denken doe ik echt al te veel. En als houvast schrijf ik maar gewoon. Deel ik dingen van mezelf met anderen, want helemaal in je eentje koersen blijft een moeilijk ding.