Mooie dingen maken
Eens in de zoveel tijd heb ik het gevoel dat ik na moet denken over hoe ik mijn leven heb ingericht en of ik niet toch beter af zou zijn met ander werk. Dat gaat niet alleen over de werkzaamheden zelf, maar meer over mijn missie en visie, levensdoel of hoe je dat zou willen noemen. Dan is natuurlijk de vraag: wat is mijn missie? Heb ik die en moet ik die wel hebben? Kan je ook gewoon doelloos leven? Is het nodig om het hoogst haalbare te halen? En wat is dat dan precies? Wanneer ben je gelukkig?
Tijdens de workshop papiersnijden krijg ik vaak te horen “je maakt zulke mooie dingen”, en “doe je dit ook als werk?”
Ik zou het graag willen, maar financieel… Te veel smoesjes. Succesvol zijn met een creatief beroep is maar voor een handvol mensen weggelegd. En naast dingen maken moet je ook een heel bedrijf voeren en ondernemer zijn. Weet niet of ik dat er wel bij wil (al geloof ik dat ik het best zou kunnen).
Wil ik wel iets betekenen of laat ik het maar? Heb ik mijn doel verloren? Soms voelt het wel alsof ik doelloos rondjes draai. Ik zorg dat het gewoon fijn om me heen is maar verder beteken ik niet veel. Terwijl betekenis kunnen geven aan het leven het toch wel meer de moeite waard maakt.
Vorige week maandagavond, toen ik voor de laatste avond van de workshop vertrok, grapte ik thuis: “Daar gaat de knutseljuf weer!”. En alhoewel ik docentschap wel eens overwogen had, ben ik er nooit serieus ingedoken. Want waar ik zat was nog comfortabel genoeg.
Maar in een week tijd vond er een verschuiving plaats en zag ik mijn toekomst als webdeveloper verslechteren. En ik bedacht me, ik ga hier niet tot aan mijn pensioen gelukkig mee zijn. Steeds meer wordt overgenomen door AI, hoe kan je daar nog je creativiteit in kwijt?
En toen leek ineens alles op z’n plek te vallen. Ik deed onderzoek naar deeltijdopleidingen Docent Beeldende Kunst en Vormgeving, en vond er eentje in Arnhem. Aanmelden voor komend studiejaar kon nog. Moest ik het doen? Twee dagen in de week les (en nog thuis-studie natuurlijk), het kon te doen zijn… Ik liet het plan aan verschillende mensen doorschemeren en vrijwel iedereen zei: Dit moet je doen! Wat heb je te verliezen? Het past bij je! En zo besloot ik me aan te melden. Super spannend. Maar ik moest nog wel toelatingsexamen doen.
En dat lukte! Waardoor ik nu eigenlijk geen weg terug meer heb. Ik zit nu in dit karretje, beugels vast. Langzaam trekt de kabel me naar boven. Een deel in mij schreeuwt: je moet eruit! Blijf bij je oude leventje! Maar een ander deel heeft enorm veel zin in dit nieuwe avontuur. Eindelijk die droomwens van kunstacademie in vervulling. Kiezen voor wat ik écht leuk vind om te doen, ook al vind ik het echt mega spannend. Mijn beeld van kunstenaars is dat het allemaal vreemde extraverte types zijn. En er wordt heel wat kunst gemaakt waar ik helemaal niks van snap. Maar juist daarom wil ik er ook meer over leren. En als het na een jaar toch te zwaar blijkt kan ik altijd nog stoppen toch?
Voor mijn “Plaatjes van Papier” gaat dit ook een keerpunt zijn. Want had ik er met 1,5e vrije dag (op miraculeuze wijze) ook al weinig tijd voor, de komende 4 jaar zal ik er denk ik helemaal niet aan werken. Maar dat is niet erg, want ik ga veel toffere dingen maken. En ik heb nog ideeën genoeg voor later.
Spannende tijden dus!!