Vrijheid
Het was 4 mei om 15u ’s middags dat ik met mijn jongste kind achterop naar Zeist fietste voor breakdance-les. Ik vroeg haar: weet je waarom de vlaggen half stok hangen? En weet je wat we herdenken vanavond? Ze had het toevallig met school wel net voor de vakantie over de Tweede Wereldoorlog gehad, maar wist niet helemaal precies meer wat er met 4 mei was. Dus ik vertelde van de dodenherdenking en van alle dappere mensen die gevochten hadden voor onze vrijheid, of die gevochten hadden voor de vrijheid van andere mensen elders op wereld, en die daarbij om het leven gekomen waren. En niet alleen denken we deze avond aan al deze dappere mensen die zijn omgekomen in de oorlog, ook aan alle mensen die helemaal onschuldig waren, maar toch werden vermoord. Oorlog is zo vuil en oneerlijk…. We herdenken dit omdat we niet willen dat dit nog een keer gebeurt, en toch gebeurt het opnieuw.’s Avonds zat ik met mijn twee dochters in bad en de jongste wilde een muziekje luisteren. Dus ik had gezegd: zet maar iets ontspannends op. Het werd haar “Slaapliedjes” playlist, vol met meditatieve muziekjes. Ik moet zeggen, het werkte inderdaad best ontspannend. Maar ergens had het ook een beetje iets weg van een soundtrack voor een film. En zo zag ik mezelf als flashback in dit gelukkige moment van vrijheid, waarop ik heerlijk ontspannen met mijn twee kinderen in een warm bad kon gaan. Stel je voor dat we over 5 jaar in oorlog leven.
Ik moet vaak denken aan de levens van kinderen die eerst nog in vrede en vrijheid opgroeiden en alles (of misschien wel bijna alles) hadden wat wij ook gewoon zo vanzelfsprekend vinden. En hoe die levens binnen misschien wel een week tijd compleet werden ingenomen door angst en onzekerheid. Bommen die plots op hun stad neerdalen, soldaten die door de straten lopen, vaders die naar het front moeten en misschien wel nooit meer thuiskomen. De keuze die gemaakt moet worden: blijven we hier of gaan we vluchten? Laten we ons huis achter? Wat doen we met de huisdieren? Kunnen we opa en oma ook meenemen, of blijven die achter? En als je niet kunt vluchten? Stel je was een kind in Gaza… Alles wordt kapotgeschoten. En wie door een bombardement een arm of een been verliest kan misschien niet eens in een fatsoenlijk ziekenhuis terecht. Ook daar zitten soldaten, en de gangen liggen vol met kapotte mensen. Er zijn te weinig medicijnen, er is te weinig schoon water, te weinig eten. Wat is dit voor hel waarin je beland bent? Dan wordt ook nog het ziekenhuis gebombardeerd. Dit kunnen toch geen mensen zijn die dit soort dingen doen?
Vandaag is het bevrijdingsdag. En wij mogen zo ontzettend dankbaar zijn voor de vrijheid die we hebben. De vrijheid dat je mag zijn wie je bent, mag denken wat je denkt, je mag aankleden hoe je wilt en over straat mag gaan met wie je wilt. Ik vertelde mijn dochter dat het zo belangrijk is dat we lief zijn voor elkaar. Dat we niemand mogen buiten sluiten, zoals zo vaak in oorlogen juist wel gebeurt. Wat maakt het nou uit of je als jongen van een jongen houdt of als meisje liever een jongetje wilt zijn? Weet je wel niet hoe fijn het is dat dit in ons land allemaal mag en de meeste mensen dit gelukkig ook helemaal oké vinden.
We zijn allemaal levende wezens op een kleine planeet in een gigantisch universum. Iedereen wil het liefste vrij zijn en allemaal weten we hoe mooi liefde is. Laten we lief zijn voor elkaar, zei ik mijn dochter. Help een ander, en als het jou niet lukt, vraag een ander om te helpen. Probeer je niet te laten leiden door angst of woede. Want angst en woede maken zoveel stuk.
Die avond aan tafel was ze deze les alweer even vergeten en ontaarde er weer een strijd tussen haar en haar zus. Misschien is liefde en vrijheid wel te vanzelfsprekend geworden. In elk geval keken we na het bad nog met z’n allen naar de Nationale Dodenherdenking op TV en daarna nog even de special van het Jeugdjournaal over herdenken. Ik hoop dat ze vandaag ook een klein beetje terugdenken aan de verhalen van gister en dat ze onthouden waar het vandaag allemaal om draait. Niet zomaar om een dagje extra vrij, maar om stilstaan bij het feit dat wij het dankzij anderen nu zo goed hebben, en dat we zelf ook kunnen bijdragen aan een vredige en vrije wereld. Voor onszelf, maar ook voor anderen.