Wanneer huil je?
“Ik huil nooit”, zeg ik wel eens. Het is grotendeels waar, want ik huil bijna praktisch nooit. Alleen tijdens begrafenissen, dan wil er wel eens een traan uit mijn oog ontsnappen. En toen ik mijn contract voor te weinig salaris had getekend, toen heb ik ook even gehuild van frustratie omdat ik mezelf toch weer niet sterk had gemaakt. Maar verder…? Ik zou soms willen dat ik even lekker een potje kon janken.
Ik had het er laatst met mijn zusje over, die zegt wel lekker vaak te kunnen huilen. “Maar wanneer huil je dan?” vroeg ik me af. Is dat als de tranen over je wangen rollen, of ook als ze achter je ogen prikken? Mijn man en zusje vonden dat dat laatste óók als huilen telt. Ik ben het daar alleen niet mee eens. Dat is hooguit een emotie die zich probeert op te dringen.
Als niet gehuilde tranen ook tellen als huilen dan huil ik wel wat vaker dan praktisch nooit. Dat gebeurt dan bij zielige films, of als ik moe ben en mijn focus wegwandelt. Mijn gedachten controleren vaak de boel. Alleen als die even niet meer scherp zijn, dan krijgt emotie misschien een kansje. Of als mijn kinderen zichzelf overstijgen, door een prachtig lied op een podium te zingen, of door 4 partijtjes judo achter elkaar te winnen (terwijl ze vorige keer nog bijna alles verloor). Dan voel ik ook tranen. Tranen van trots denk ik. Eigenlijk ook wel een mooie emotie.